Het huwelijksverbond in de Bijbel (5) - Gods verbondssluiting met Israël
André H. Roosma 15 december 2012
Na een bespreking van de twee stappen
van de huwelijkssluiting in de oude Bijbelse tijd, hier iets over de
manier waarop Gods verbond met Israël tot stand kwam.
We zullen zien dat dit bijzonder illustratief en actueel is.
In Exodus 1 en 3 lezen we over hoe het begon. Het volk Israël was in
Egypte terecht gekomen, deels als gevolg van disfunctionaliteit binnen het
gezin van Jaqobh (Israël), deels als gevolg
van hongersnood. Ik heb dit verblijf in Egypte wel eens beschreven gezien als
een eerste ballingschap als gevolg van ongehoorzaamheid.
God zegende het volk enorm. De Egyptenaren werden bang en gingen Israël
onderdrukken. In hun nood riepen ze tot God. God liet een man geboren
worden met de veelzeggende naam Mosheh (Mozes),
dat is: hij die uitgetrokken wordt, of: die doet uittrekken. Tegen het bevel
van de wrede en schijnbaar almachtige Egyptische Farao in overleefde hij
zijn baby-tijd en kreeg zelfs de best denkbare leidersopleiding van veertig
jaar aan het Egyptische hof. Maar in drift nam hij het heft in eigen hand,
vermoordde een Egyptenaar en moest vluchten. Als schaapherder in Midian
kreeg Mosheh toen nog een opleiding van veertig jaar in zachtmoedigheid.
Toen riep God hem. Weer was het God Die het initiatief nam. Van Mosheh
hoefde het niet zo nodig meer. Maar God overreedde hem. Omdat God beloofde
mét hem te gaan én ook nog zijn broer Aharon met hem te laten
gaan, ging Mosheh naar de leiders van Israël en naar de machtige
Farao. Deze wilde niet meewerken. Er was geestelijke tegenstand door
alle afgoderij van Egypte. Maar één voor één
zette JaHUaH, de God van Israël, alle
Egyptische afgoden te kijk. De hele wereld hoorde er uiteindelijk van.
Toen de Israëlieten uiteindelijk uit Egypte vertrokken, kregen ze van
hun Egyptische buren nog handenvol goud en zilver en andere kostbaarheden mee
ook. Vlak daarvoor was er wel iets heel belangrijks gebeurd. Elk gezin
had vier dagen een lam in huis genomen, gekeken of het helemaal gaaf was, en
het toen op een speciale dag geslacht en bloed daarvan aan de deurpost van
hun huis gesmeerd. Het was een Pesach-lam, dat wil zeggen: een offer
waardoor God hen toegang gaf tot het leven.
En elk gezin had ook die dag alle zuurdesem (een soort
gist; beeld van de zonde) uit hun huis verwijderd en de eerste week
van hun tocht alleen brood gegeten van plat deeg.
We zien hierin iets wat lijkt op de eerste stap van de man die op zoek
is naar een bruid. God kocht Zijn Volk vrij – vrij van de verdrukker
en vrij van de afgoderij en de zonde. En Hij gaf haar de belofte van een
nieuw leven met Hem in een land, overvloeiende van melk en honing,
dat wil zeggen: een plek waar het goed toeven zou zijn. Als onderpand en
voorproefje gaf Hij haar veel Egyptische schatten.
We zien ook een voorafschaduwing van wat Jezus deed. Als lam was Hij
vier dagen voor Pesach Jeruzalem in gekomen, tegelijk met al die rituele
Pesach-lammeren. Ook Hij was geïnspecteerd. Zelfs de hoogste Romeinse
autoriteiten hadden Hem rein bevonden. En Zijn bloed was aan die grote paal
gesmeerd, die paal die bij de toegang stond naar het nieuwe leven met God.
Ieder die via het avondmaal deel wilde hebben aan Zijn vlees en bloed,
ontving die toegang tot het nieuwe leven met God. Daar was geen greintje
eigen verdienste bij, dat was puur de genade van God.
Allen die zó met God onderweg gingen, gingen vervolgens door de
Rode Zee. God leidde hen er droog doorheen, maar het leger van de Egyptenaren
(dat hen achtervolgde) verloor in dat water
het leven. Weer was het God Die in Zijn grote barmhartigheid het leven
gaf en de zonde afwies van degenen die Hem wilden volgen en Zijn zoenmiddel
aanvaard hadden, maar de zonde toerekende aan wie Hem bleven weerstaan.
Dit correspondeerde heel mooi met het waterbad dat de bruid nam alvorens
het huwelijk werd bezegeld, en het correspondeert ook met het waterbad van de
doop dat de gelovigen, die Jezus willen volgen, ondergaan.
Na de Rode Zee kwam de verbondssluiting bij de Sinaï. Let wel op de
volgorde. Eerst was er de verzoening waarbij het bloed van het Pesach-lam
vloeide. Daarna de doortocht door het diepe water van de Rode Zee.
Die beide waren Gods voorziening, Gods weg naar de vrijheid, naar het Leven.
Van de mensen vroeg God geloof. Geloof dat de doodsengel zou komen en
inderdaad voorbij zou gaan aan ieder huis dat het bloed aan de deurpost had.
En geloof dat die muur van water niet ineens over hen heen zou komen, wanneer
ze midden in de Rode Zee waren. Al wie God op Zijn Woord vertrouwde, kwam er
door. En pas daarna kwam de verbondssluiting. Hierbij gaf God aan hoe Hij
Israël tot een God wilde zijn en wat Hij van Israël verwachtte in
reactie op Zijn gerechtigheid, barmhartigheid en trouw. Nu was de eerste
fase van de huwelijkssluiting compleet. Nu kon de Bruid opgaan naar het
beloofde land en zich voorbereiden op het leven daar, samen met haar
Bruidegom. En Hij, de Bruidegom, ging haar voor en ging met haar mee. Zelfs
toen ze ondertussen nog met andere goden flirtte of mopperde over het eten
of drinken, in plaats van Hem te vertrouwen Die al zo onnoemelijk veel voor
haar gedaan had en haar zó enorm tot zegen was geweest. Zelfs
tóén ging Hij in barmhartigheid met hen door, al maakte het
hun voorbereidingstocht uiteindelijk wel veertig jaar langer...
Dit is ook waar wij ons bevinden. Onderweg. Weggeleid uit onze oude staat
van slavernij ten opzichte van de zonde. Op weg naar het beloofde land.
En het mooie is: ook ons gaat de Bruidegom vóór; ook tegen
ons zegt Hij: „Ik ben met u!”,
op heel de weg.
Veel christenen hebben helaas van de Farizeeën begrepen dat de Torah die bij de Sinaï gegeven werd een wet
was/is die door ons mensen gehouden zou moeten worden om bij God te
komen. Het bovenstaande laat zien dat dit totaal niet het geval was of is.
Toen de Torah gegeven werd, was Israël al in
genade door God als Zijn volk aangenomen en aanvaard en had God al afgerekend
met alle zonden en machten van afgoderij en slavernij die hen gevangen
hielden. De Torah is Gods verzameling van
aanwijzingen om op een goede manier met elkaar en met God samen te leven als
volk van God. Zie het als huisregels binnen Gods gezin, om het samen leven
plezieriger te maken. Er zijn onderdelen die door Jezus een vollere invulling gekregen hebben,
zoals de zonde- en verzoen-offers. Jezus heeft, als het ultieme Pesach-Lam,
het grote offer eens en voor altijd gebracht. Het meeste van wat de Torah onderwijst is nog steeds een goede aanwijzing
voor gezond samen leven. Veel landen hebben gelukkig in hun grondwetten
gekeken naar deze aanwijzingen van God. In die landen is het prettiger wonen
dan in de landen die dat niet deden. Iets dergelijks geldt voor kerken,
gemeenten en andere christelijke gemeenschappen.
Hallelu JaH !
Om verder te lezen
Gene Edwards, The Divine Romance, Tyndale House
Publ., USA, 1993; ISBN: 0842310924. In dit boek beschrijft Edwards de wereldgeschiedenis als een soort
kosmische roman rond Gods toewerken naar de grote Bruiloft van Het Lam, door
heel de Bijbel heen. Bijzonder inspirerend om eens zó de Bijbel te
lezen en zó naar de wereldgeschiedenis te kijken!
Hiervoor gepubliceerde artikelen in deze
serie: Het huwelijksverbond in de Bijbel (1) – Het begin (1 dec. 2012); (2) – Afbeelding van de relatie tussen
God en Zijn volk (5 dec. 2012); (3) – Hoe God Zijn Bruid voor Zich
wint (10 dec. 2012); (4) – De oude Bijbelse huwelijkssluiting
in twee stappen (13 dec. 2012).
De volgende artikelen in deze serie zijn: (6) – Het nieuwe verbond als
hartsrelatie (18 dec. 2012); (7) – Jozef en Maria
(23 dec. 2012); (8) – Jezus komt juist in onze nacht
(28 dec. 2012); (9) – Het Sinaï-Verbond als schets
van het Verbond in Christus
(3 jan. 2013); (10) – Gods intense liefde voor Zijn
Bruid, en haar reactie van ontrouw
(7 jan. 2013); (11) – Gods doel met de mens
(19 jan. 2013); (12) – een tweetal Bijbelgedeelten in
perspectief (3 feb. 2013).
|